'દીકરીઓ,તમારી કિકિયારી વિનાની શાળામાં ખુરશીઓ આજે ગુસપુસ કરે. કે"આપણા પરની બાળકોની કૂદાકૂદ,બાળકોનું બેસવાનું કે એકની ઉપર એક ચઢાવવાની રમત"  શમણું લાગે. કાલીઘેલી ભાષામાં ફરિયાદ સાંભળવા જાણે મારા કાન દોઢ વરસથી ખૂબ તરસે..કે "આ મારી ચોટલી ખેંચે,મારી પેન લઇ લીધી".જેવી સામાન્ય વાત સાંભળવાની પણ મારા મનમાં તાલાવેલી જાગે. બાળકો online classમાં  સ્કુલમાં આવવાની જીદ કરે.ત્યારે એમની ફરિયાદ સાચી લાગે કે "દોઢ વરસમાં તેઓનાં બાળપણનાં કૂણાં શમણાં અદ્રશ્ય થઇ ગયા. રેતી,માટી,પાણીમાં છબછબિયાં અને કીટ્ટા બુચ્ચા કરવાનું ભૂલીને મોબાઇલમાં ભણતાં થઇ ગયા.૩ વરસનું ભૂલકું  મોંઢા પર ગુંગળામણ થતી હોવા છતાં માસ્ક પહેરીને social distance શબ્દ બોલી નહિં શકતાં હોવા છતાં ય અંતર રાખી ઘરમાં બેસતાં થઇ ગયા.પહેલાં મંમી કહેતી   કે " મોબાઇલ બાજુ પર મૂકીને  ભણવા બેસ" અને હવે શું કહે? "મોબાઇલ લે અને ભણવા બેસ."! છતાં હકીકત સ્વીકારવી રહી.જગતનાં લોકો  new normal નો અનુભવ કરીને પોતાની ફરજ નીભાવી રહ્યા છે.મારી શાળા જે દીકરીઓની પા..પા..પગલીથી નૂપુર સંગે છમછમ કરતી હતી તે હમણાં સૂની સૂની  ભાસે છે.મારી તારલીઓ શાળારુપી ગગનમાં ઉડવા જલ્દી આવે અને જગત હસતું રમતું થઇ જાય. બધું NEW છતાં NORMAL થઇ જાય..આ રંગબેરંગી ખુરશી પર કલ્પનારુપે બેઠેલ તમામ બાળકો શાળાએ આવી કૂદાકૂદ કરે.NEW NORMALમાં mask પાછળ રહેલું ખડખડાટ અને નિર્દોષ હાસ્ય જોવાની તક મળે.